Η Blue μου ήταν ένα από τα εκατομμύρια αδέσποτα εκεί έξω, όταν την είδα για πρώτη φορά τον Αύγουστο. Ήμουν σε διακοπές σε ένα μικρό χωριό δίπλα στη θάλασσα, περίπου 150 χλμ από την Αθήνα – και το να είσαι σε διακοπές στην ύπαιθρο δεν είναι ότι πιο εύκολο, ειδικά όταν έχεις μαζί σου και τα σκυλιά σου.
Κάθε απόγευμα, περπατούσα με τα σκυλιά στη θάλασσα – οι άνθρωποι είχαν φύγει μετά το ηλιοβασίλεμα, και είχαν όλη την παραλία (και τα 16 χιλιόμετρα της) δικά τους. Ήταν απόγευμα, όταν την είδα να έρχεται προς το μέρος μας, κουνώντας την ουρά της. Μας είχε εντοπίσει από μακριά. Φάνηκε πως έψαχνε απεγνωσμένα για συντροφιά, έτσι χώθηκε αμέσως στην παρέα μας.
Κάθε απόγευμα, περπατούσα με τα σκυλιά στη θάλασσα – οι άνθρωποι είχαν φύγει μετά το ηλιοβασίλεμα, και είχαν όλη την παραλία (και τα 16 χιλιόμετρα της) δικά τους. Ήταν απόγευμα, όταν την είδα να έρχεται προς το μέρος μας, κουνώντας την ουρά της. Μας είχε εντοπίσει από μακριά. Φάνηκε πως έψαχνε απεγνωσμένα για συντροφιά, έτσι χώθηκε αμέσως στην παρέα μας.
Αλλά η Blue είχε κάτι άλλο, που έκανε τη ζωή της σαν αδέσποτο εξαιρετικά ευάλωτη: ήταν απελπισμένη – απελπισμένη για προσοχή, για ανθρώπινη συντροφιά, για μια οικογένεια όπου θα την ένιωθε δική της...
Δημοσίευση σχολίου